دل شکسته به قرب خدای راهبرست

صفای آب روان بیشتر ز استاده است

ز دست کوته خود ناامید چون باشم؟

شبی است همچو شب زلف او دراز مرا

زنان سوخته رزقش همیشه آماده است

تو آن نه ای که به دوری ز دیده دور شوی

شعور، آینه دار هزار تفرقه است

شراب لعل به اندازه صرف کن زنهار

ز حسن بیش بود بهره دوربینان را

ز خار تشنه جگر نگذرند صائب خشک