که غیر عالم آب آنچه هست بر بادست

خطا ز صبح ازل رزق آدمیزادست

خوشا کسی که به زهر عتاب معتادست

که این دریچه به جنت مقابل افتادست

مرا که سینه ز پیکان حصار فولادست

فسانه ای است که سرو از تعلق آزادست

ز قرب شعله نصیب سپند فریادست

کمند آهوی رم کرده، خواب صیادست

به خون گرم تپیدن سزای فرهادست

که صبح عیدی اگر هست، تیغ جلادست

دلش خوش است که داد سخنوری دادست