ترا که عالم آیینه عالم آب است

به گرد راز دل ما که می تواند گشت؟

ز عشق اگر نکنم گریه، نیست بیدردی

ز چهره گل سیراب، رنگ شد سفری

دری که بر رخ زاهد به گل برآوردند

گرفته است تب احتیاج عالم را

ز سیل حادثه دلهای روشن آسوده است

چرا صدف نکند چاک، سینه را صائب؟