ز سبزه موی بر اندام گلستان برخاست

چسان ز روی تو این عنبرین دخان برخاست؟

که از سپند به تحسین من فغان برخاست

که هوش از سر من آستین فشان برخاست

در آن چمن که مرا بند از زبان برخاست

که سبزه ام ز سر خاک بی زبان برخاست

به دستگیری مردم نمی توان برخاست

که ترس از دل این گله، از شبان برخاست

که از کنار بساطش نمی توان برخاست

ز بس صدای شکستم ز استخوان برخاست