بتان که صید به نیرنگ می نمایندت

اگر برون کنی از دل هوای آزادی

ببر ز مردم غافل که این گرانجانان

به ناخنی که رسد، پرده را بگردانند

گر از لباس برآیی نمی شناسندت

ز زنگ، آینه دل اگر بپردازی

علامت نفس سوخته است، منزل نیست

بکن به لاله رخان چشم خود سیه صائب