ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت

گذشت پرتو روی تو بر بساط چمن

بس است سوختن خارزار تهمت را

ز حد گذشت چو باران، ز برق کمتر نیست

ز چرب نرمی بدباطنان ز راه مرو

ز انقلاب جهان زینهار امن مباش

دل گرفته ما را به حال خود بگذار

ز چشم خیره تردامنان مشو ایمن

همان ز خنده بیجا به مرگ خویش نشست

همان چراغ مرا نیست روشنی صائب