نتوان پنبه چنین از سر مینا برداشت

غوطه در گنج زد آن کس که پی ما برداشت

شوق روزی که مرا سلسله از پا برداشت

زلف هر چند که ربط از سخن ما برداشت

کعبه چون محمل لیلی ره صحرا برداشت

بار سوزن نتوانست ز عیسی برداشت

کوه دردی که دل از عشق تو تنها برداشت

ساده لوح آن که ترا پرده ز سیما برداشت

خواهد از خاک مرا آبله پا برداشت

قطره ای چند که ابر از دل دریا برداشت

شانه چون دست ازان زلف چلیپا برداشت؟

غیر عبرت نتوان هیچ ز دنیا برداشت