یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست

می بری دل ز کف شیر شکاران جهان

لاله ای را نتوان یافت درین سبز چمن

هر کجا صاف ضمیری است ترا می جوید

چون قضا، سلسله زلف تو عالمگیرست

چشم پرسش ز تو دارند چه مخمور و چه مست

گر چه از باغ تو یک گل نشکفته است هنوز

نه همین بر گل رخسار تو شبنم محوست

هر کسی را لب لعلت به زبانی دارد

دامن حسن تو از دیده ما پاکترست

گر چه در ظرف صدف بحر نگردد مستور

خوب کردی که رخ از آینه پنهان کردی

هر که دست از تو کشیده است چه دارد در دست؟

پیش ارباب غرض مهر به لب زن صائب