آه من مد رسایی است که پایانش نیست

ابروی او مه عیدی است که دایم پیداست

همت از مهر فراگیر که با یک ته نان

چشم شبنم به شکر خواب بهاران رفته است

روی گرم آن که ندارد ز بزرگان جهان

از چه از کاهکشان طوق به گردن دارد؟

گر چه برگ گلش از غنچه نمایان نشده است

لب لعل تو چها می کند از شیرینی

گرد آن کعبه مغرور که صد قافله دل

چه خبر از دل آشفته ما خواهد داشت؟

چهره هر چند به رنگ ورق گل باشد

چشم شبنم ز هواداری گل روشن شد

رشته عمر ابد روی به کوتاهی کرد

دست گستاخی من جرأت دیگر دارد

گر چه بیماری ازان چشم سیه می بارد

چه قدر جلوه کند در دل تنگم صائب؟