به بهشتی نتوان رفت که رضوانی هست

نیست زنجیر سر زلف تو بی دل هرگز

سنگ راه من سودازده طفلان شده اند

عرق شرم، مرا فرصت نظاره نداد

دهن تنگ تو بسیار بخیل افتاده است

خنده چون پسته ز خونین جگران بیدردی است

نیست ممکن که نفس راست کند در دل بحر

به عزیزی رسد از پله خواری به دو گام

می شود زندگی تلخ به شیرینی صرف

می کند عامل معزول، مرا دربدری

در خزان هم گلش از بار نریزد صائب