شفق باده کشان چهره حمرای می است

ساحل توبه ما در دل دریای می است

که گل صبح در او پنبه مینای می است

صدف گوهر مقصد دل دریای می است

چشمه کاری است که در دست زلیخای می است

زردرویی نکشیدن گل سودای می است

در حریمی که نسیمش دم گیرای می است

کاین قیامی است که بر قامت رعنای می است

این چه رنگ است که با لاله حمرای می است