دلم از کثرت پیکان تو آهن شده است

مژه از پرتو رخسار تو زرین گردد

پنبه از داغ دل خویش که برداشت، که باز

در بیابان جنون، چشم به هر جا فکنی

در تمنای تو ای قبله ارباب نیاز

چاشنی از لب شکر شکن او دارد