که سهیل (از) عرق شرم برافروخته است

آن که از پرتو مهتاب رخش سوخته است

دام زلف تو چه صد چشم به ما دوخته است؟

ابر نیسان چه کند، دانه ما سوخته است

تا ز شمع رخت آیینه برافروخته است

نه چو طوطی سخن از آینه آموخته است

دهن لاله چرا تا به جگر سوخته است؟

صائب از پهلوی دل درد و غم اندوخته است