این چه لطف است که با یار وفادار من است

هر که را طبل رحیل از تپش دل باشد

خواب در خلوت من حلقه بیرون درست

فلک بی سروپا ذره شیدایی اوست

محو دیدار ترا پای سفر در خواب است

زشت را آینه صاف مکدر سازد

زان غباری که خط از روی تو انگیخته است

از تهیدستی خود شکوه ندارم صائب