زردی چهره خورشید ز درد طلب است

که ز انفاس، همین یک دو نفس منتخب است

رخنه مملکت دل، دم صبح طرب است

گر چه در آب گهر غوطه زند، خشک لب است

چشمه خضر نهان در ته دامان شب است

سر زلفی که سیه روزی ما را سبب است

گوشه چشم ترا چاشنی کنج لب است

روزگاری است که دربند گران ادب است