آب بردار که صحرای فنا بی آب است

چشم پوشیدن این طایفه فتح الباب است

موی چون تیغ زند بر تن من، سنجاب است

رشته جان من و موی کمر همتاب است

این محیطی است که هر قطره او گرداب است

داغ بر سینه چراغی است که در محراب است

صندل جبهه ویرانه من سیلاب است

این همه کاسه زرین که بر این دولاب است

شب این طایفه روزی است که دل در خواب است

گوش این نغمه شناسان، صدف سیماب است