روغن از ریگ کند جذب چراغی که مراست

می خونگرم چه سازد به دماغی که مراست

چه کند می به لب خشک ایاغی که مراست؟

ندهد نور به هر بزم چراغی که مراست

از غم و محنت ایام فراغی که مراست