وقت خط کام از لب چون نوش می باید گرفت

می شود جان تازه از آمیزش سیمین بران

سرسری نتوان گذشت از آب جان بخش حیات

تا نگردی بر گنه در خانه خالی دلیر

با سبک مغزی کلاه فقر بر سر پینه ای است

در صلاح اهل ظاهر مکرها پوشیده است

ساز باشد پرده بیگانگی در بزم می

محفل روشن ضمیران جای قیل وقال نیست

تا بود ایمن ز سیلاب حوادث خانه ات

دل ز شیرینی به تلخی می توان برداشتن

مدتی سجاده تقوی به دوش انداختی

تا بود در جوش صائب سینه گرم بهار