صد سخن سر کرد، اما یک سخن نشنید و رفت

روزگاری خاک خورد، آخر به خود پیچید و رفت

سر برون آورد و بر وضع جهان خندید و رفت

این بیابان را به پهلو رابعه غلطید و رفت

گفت چندین حرف حق، یک حرف حق نشنید و رفت

چون شرر می باید اندک همتی ورزید و رفت)

شد به صد دل از امید خویشتن نومید و رفت