یاد ایامم که در تن جان ما منزل نداشت

پرده بیگانگی در بحر وحدت محو بود

روز و شب در پرده های شرم خود می کرد سیر

خوش نشین باغ و بستان بود چون آزادگان

خرده های جان ما از شوق چون ریگ روان

برگ عیش ما ز احسان بهار آماده بود

در بهارستان بی رنگی، گل بی خار ما

نه غم ابری و نه پروای برقی داشتیم

بود در دارالامان خامشی آسوده دل

بود در دارالامان خامشی آسوده دل

کار بر ما چون حباب از خودنمایی تنگ شد

نوبهار بی خزان معرفت در هیچ عهد