در ریاض آفرینش خاطر آسوده نیست

خنده گل می دهد یادی ز آغوش وداع

گرچه می ریزم ز مژگان اشک گرم، اما چو شمع

تیغ لنگردار، سیلاب گرانسنگ فناست

بوالهوس را آبرویی نیست در درگاه عشق

بی گناهی می رود در خون شبنم هر سحر

خون به جای شیر می جوشد ز پستان صبح را

رحمت حق می کند خالی دل از عصیان ما

غنچه تصویر می لرزد به رنگ و بوی خویش

می توان خواند از جبین، راز دل عشاق را

دست زن در دامن بی حاصلی صائب که نخل