نیست ممکن قرب آتش بال و پر سوزد مرا

گر چنین حسن گلو سوزش جگر سوزد مرا

از لطافت می شود هر دم به رنگی عارضش

چون توانم از تماشایش نظر را آب داد؟

گر چنین خواهد شد از می عارض او آتشین

کی به خلوت رخصت بر گرد سرگشتن دهد؟

بهر روغن آبروی خود چرا ریزم به خاک؟

شمع را هرگاه گردد گرد سر پروانه ای

از پرستاران، به غیر از اشک و آه آتشین

فیض صبح زنده دل بیش است از دل های شب

شمع محفل گر نپردازد به من از سرکشی