تنگ ظرفم، رنگ می مدهوش می سازد مرا

می خورد خون دایه تا خاموش می سازد مرا

سیلی استاد، بازیگوش می سازد مرا

گرمی نظاره شبنم پوش می سازد مرا

چون سبو هر کس که بار دوش می سازد مرا

از بهار افزون خزان مدهوش می سازد مرا

همچو شاخ گل سراپا گوش می سازد مرا

گر نسیم از برگ گل آغوش می سازد مرا

آسمان ساده دل خس پوش می سازد مرا

گوش سنگین و لب خاموش می سازد مرا