درگذر زین خاکدان، گرد سپاهی بیش نیست

تشنه چشم افتاده است آیینه اسکندری

رهنوردان طریق کعبه مقصود را

گر ز کوه قاف باشد گفتگو سنجیده تر

گوشه دل از عمارت کرد مستغنی مرا

در دل روشن سراسر می رود یاد بهشت

ما به داغ لاله صلح از لاله رویان کرده ایم

طی نمی گردد به شبگیر حیات جاودان

در غریبی می نماید خویش را حسن غریب

چون قلم هر چند دست از ماست، بر لوح وجود

با هزاران چشم روشن، چرخ نشناسد مرا

حاصل پرواز ما چون چشم ازین چرخ خسیس

چون تواند ماه پیش عارض او شد سفید؟

می رسد صائب به زهرآلوده، آن هم گاه گاه