چهره گلرنگ را پیمانه ای در کار نیست

نیست زلف دلفریب یار را حاجت به خال

لنگر بی مدعایی چشم حیران را بس است

حسن کامل عشقبازی می کند با خویشتن

نیست بر دست کسی چشم پریشان خاطران

راه نتوان برد از سنگ نشان در بی نشان

دل نمی باید شود غافل ازان جان جهان

نونیازان را گزیری نیست از عشق مجاز

پنبه گوش کهنسالان بود موی سفید

از نگاهی می توان ما را به خاک و خون کشید

می کند وحشت ز خود، آن را که خلق افتاد تنگ

حسن چون بی پرده شد زنهار گرد او مگرد

می کند دل را عبث زیر و زبر آن حسن شوخ

تیر صائب پر برون آرد در آغوش کمان