چشم او چندان که مست خواب می سازد مرا

تا شدم محو جمال او، اثر از من نماند

تا نگشتم دور ازو، کامل نگشتم، همچو ماه

خوشدلم با آه سرد و گریه های آتشین

سرنمی پیچم چو طفل از گوشمال روزگار

در گداز گوهر من آتشی در کار نیست

گر چه امروز از رعونت سر فرو نارد به من

این سبکروحی که من از کنج عزلت دیده ام

خاکساران صیقل آیینه یکدیگرند

می گذارم سر به پای خاک، صائب سایه وار