نیست تا پاک از غرضها در سخاوت سود نیست

خواب غفلت پرده چشم غلط بین می شود

آه را از درد و داغ عشق باشد بال و پر

می کند آب و علف ضایع درین بستانسرا

سیل را از بحر بی پایان گذشتن مشکل است

بوی خون می آید از گلهای این بستانسرا

تیغ معذورست در کوتاهی زلف ایاز

زهر را بر خود گوارا می کند نفس خسیس

دیده ناقص بصیرت از هنر افتد به عیب

بوی تسلیم از گلستان رضا نشنیده است

هر چه پیش از مرگ می بخشی به سایل همت است

صلح کن صائب به داغ عشق ازین عبرت سرا