لب چو گردد خالی از عقد سخن، خمیازه ای است

جای عنبر را کف بی مغز نتواند گرفت

هاله را جز دست و دامان تهی از ماه نیست

گر به ظاهر دامن از دست زلیخا می کشد

از دهان تیشه هر زخمی که دارد بیستون

می شود ظاهر خمار زندگانی در لباس

در هوای قد رعنایش ز طوق فاخته

مغتنم دان عهد خوبی را که در دوران خط

بی خطش شبنم به روی سبزه اشک حسرتی است

چون کمال از قامت همچون خدنگ دلبران

پیش عارف بی نگاه عبرت و بی حرف حق

دل دو نیم است از خمار نکته سنجان نظم را

صائب از کوتاه دستی روزی ما چون لگن