برگ عیش دردمندان از دل صد پاره است

بستر و بالین من چون لعل، سنگ خاره است

این شرر در سنگ از بی طاقتی آواره است

چهره سیراب، افزون تشنه نظاره است

ورنه گندم سینه چاک از بهر روزی خواره است

خواب طفلان باعث آسایش گهواره است

همچو قارون گر بود زیر زمین، آواره است