پیچ و تاب رشته ما را گهر پوشیده است

تیغ ما هر چند در زیر سپر پوشیده است

آن که ما را آستین بر چشم تر پوشیده است

از شکر بادام تلخ ما نظر پوشیده است

پیچ و تاب زلف را موی کمر پوشیده است

گر چه نی حسن گلوسوز شکر پوشیده است

در لب خاموش ما چندین خبر پوشیده است

شورش دریا مرا چشم از گهر پوشیده است

وقت آن کس خوش که از دنیا نظر پوشیده است

برگ این نخل برومند از ثمر پوشیده است

بی قراری ها رگ از نیشتر پوشیده است

در ته صندل مرا صد دردسر پوشیده است

ورنه صائب چشم از عرض هنر پوشیده است