نیست از درد غریبی چون گهر پروا مرا

طره زنجیرم از ریحان بود شاداب تر

وحشت من از سبکروحان گرانی می کشد

یک سر مو نیست از تیغ زبان اندیشه ام

نور خورشیدم، ز امداد خسیسان فارغم

خار راه عشق چون مژگان به چشمم بار نیست

خلد با آن ناز و نعمت دام راه من نشد

کوه آهن را شرار من گریبان پاره کرد

طشت من چون آفتاب از بام چرخ افتاده است

من که در خامی چو عنبر سود خود را دیده ام

نیست صائب در بساط من به غیر از درد و داغ