در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشیده است

گوشه عزلت ز صحبت ها مرا دلسرد کرد

دل که چون سی پاره از کثرت پریشان گشته بود

آرزو را در دل هر کس که برق عشق سوخت

حسن مغرور تو بی پرواست، ورنه آفتاب

زان ز عرض حال خاموشم که خوی تند او

کرد هر کس را که چشم عاقبت بین تربیت

از زر و سیم است صائب برگ عیش ممسکان