آن که بزم غیر را از خنده پر گل کرده است

من ندارم طالع از مقصود، ورنه بارها

این چه رخسارست، گویا چهره پرداز بهار

جوهر ما از پریشانی نمی آید به چشم

سرکشی مگذار از سر تا نگردی پایمال

نیست پروای ستم ما را که جان سخت ما

صائب از افتادگی مگذر که ابر نوبهار