توبه را آتش به جان از لاله زار افتاده است

بلبلان را گل به چشم از انتظار افتاده است

موجه ای کز بحر رحمت بر کنار افتاده است

عکس رخسار تو تا در جویبار افتاده است

بس که دام زلف او عاشق شکار افتاده است

دل دو نیم از درد اگر چون ذوالفقار افتاده است

هر که را آیینه دل بی غبار افتاده است

آتشی کز دست خالی در چنار افتاده است

مرغ بی بال و پری کز شاخسار افتاده است

وای بر آن کس کز اوج اعتبار افتاده است

بس که یاقوت لب او آبدار افتاده است

چون گل پژمرده بر روی مزار افتاده است

هر که چون منصور در آغوش دار افتاده است

بی قراری های ما بر یک قرار افتاده است

دانه بی حاصلم در شوره زار افتاده است

ورنه آن دریای رحمت بیکنار افتاده است

تیغ او از بس که صائب آبدار افتاده است