خاکساری در بلندی ها رسا افتاده است

عاشقان را نیست جز تسلیم دیگر مطلبی

در چنین فصلی که نتوان جام می از دست داد

نیست جز تیری که بر ما خاکساران خورده است

بر لب دریا زبان بر خاک می مالم چو موج

از غریبان است در چشمش نگاه آشنا

می گذارد آستین بر دیده خونبار من

می کند از دیده یعقوب روشن خانه را

عیب از آیینه بی زنگ برگردد به نقش

دارد از افتادگی صائب همان نقش مراد