عشرت روی زمین از مردم افتاده است

حسن محجوب تو چون آیینه را رو داده است؟

سرو بی حاصل ز سنگ کودکان آزاده است

از قبول نقش، لوح سینه ما ساده است

بیش عارف پرده بیگانگی سجاده است

پله این ناوک دلدوز دور افتاده است

برگ عیش قانعان در برگریز آماده است