می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری جدا

از متاع عاریت بر خود دکانی چیده ام

چون گنهکاری که هر ساعت ازو عضوی برند

نیست ممکن جان پر افسوس من خالی شود

تا شدم بی عشق، می لرزم به جان خویشتن

دست من چون خار دیوارست از گل بی نصیب

نه همین خورشید سرگرم است از سودای او

حسن سرکش، کافر از جوش هواداران شود

قطع امید از حیات تلخ بر من مشکل است

تکیه بر پیوند جان و تن مکن صائب که چرخ