هر که چون بلبل درین گلشن اسیر رنگ و بوست

گر نخواهد میهمان دل شد آن یار عزیز

با تعلق سجده درگاه حق مقبول نیست

لنگر بی تابی عاشق نمی گردد وصال

در بیابانی که آن آهوی مشکین می چرد

گر به ظاهر چشم ما خشک ست چون جام تهی

گر به گل رفته است پای خم ز مستی باک نیست

پرده پوشی دامن آلودگان را لازم است

می شود بی برگ صائب زود نخل میوه دار