عالمی زین باده سر جوش مدهوش من است

سالها شد تا نهان در زیر سرپوش من است

ورنه آن بحر گران لنگر در آغوش من است

نافه را خون در دل از فقر قباپوش من است

اعتبارات جهان خواب فراموش من است

تا سبوی باده گلرنگ بر دوش من است

خشت خم، چون ماه، گردون سیر از جوش من است

تیغ ها خوابیده از لبهای خاموش من است

گر فلک بردارد این باری که بر دوش من است

ورنه از گرداب، دریا حلقه در گوش من است

گر چه در بیرون در چون حلقه آغوش من است

نیش زهرآلود ارباب حسد نوش من است

چشم خود از عیب پوشیدن خطاپوش من است

موجه دریای می شیرازه هوش من است

گر رود بر آسمان آن مه در آغوش من است

تیره بختی های من نیل بناگوش من است