قطره ناچیز را دریای گوهر کردن است

در زمان زندگی از خاک بستر کردن است

در گذار سیل بی زنهار لنگر کردن است

در هلاک خویشتن انشای محضر کردن است

از تمناخانه دل را مصور کردن است

موم را سر پنجه با خورشید انور کردن است

پشت بر محراب طاعت بهر منبر کردن است

جستجوی سایه در صحرای محشر کردن است

بهر شیر دایه ترک شیر مادر کردن است

با کف بی مغز صلح از بحر گوهر کردن است

حاصل کوچکدلی دلها مسخر کردن است

عودهای خام را در کار مجمر کردن است

خلق خوش خود را و عالم را معطر کردن است

شوربختی ها نمک در چشم اختر کردن است

کار فیل کوه پیکر خاک بر سر کردن است

سکه رایج در جهان از پشت بر زر کردن است

صبر بر لب تشنگی با آب کوثر کردن است

صفحه آیینه مستغنی ز مسطر کردن است

گر چه کار بحر رحمت موم عنبر کردن است

شمع روشن بر سر خاک سکندر کردن است

کام تلخ خویش صائب تنگ شکر کردن است