وجد بال شاهباز جان ز هم وا کردن است

جوش بیتابی زدن در آتش وجد و سماع

محمل جان را به منزل بی قراری می برد

در طریق عشق سستی سنگ راه سالک است

مذهب و مشرب به هم آمیختن چون عارفان

صرف دنیا کردن اوقات عزیز خویش را

هیچ کاری برنمی آید ز پای آهنین

در هوای سیم و زر دل را پریشان ساختن

سیر بازیگاه عالم طفل طبعان می کنند

پی به کنه خویش بردن کار هر بی ظرف نیست

مرگ از قطع تعلق ناگوار طبعهاست

خودپسندی در به روی خود برآوردن بود

جمع کردن از پریشانی حواس خویش را

تا درین ماتم سرا چون گل نظر وا کرده ایم

سینه را از درد و داغ عشق گلشن ساختن