دل مشبک چون شد از پیکان، دعای جوشن است

هر حباب او به گوهر چون صدف آبستن است

راحتی گر هست کفش تنگ را در کندن است

خانه دربسته دل را همین یک روزن است

ما به ظاهر گر زمین گیریم، دل در رفتن است

این سخن از مستی ارباب دولت روشن است

تنگدستی در حقیقت رایض این توسن است

برق عالمسوز دایم در کمین خرمن است

زین سبب در خانه زنجیر دایم شیون است

تنگ گیری اهل دولت را دلیل رفتن است

پرده پوش پای خواب آلود طرف دامن است

ایمن از مردن بود فیروزه تا در معدن است

چشم حیرانی است هر چاهی که در راه من است

بهترین افسون مار از دست خود افکندن است

رشته هموار را جولان به چشم سوزن است

بهترین تخمی که افشانند، دست افشاندن است

ور نه خار این بیابان تشنه خون من است

من که چون آیینه باغ دلگشایم گلخن است