پای خواب آلود را منزل کنار دامن است

ماهیان را موجه دریا دعای جوشن است

خانه روشن می کند آیینه تا در گلخن است

گرچه از هنگامه رنگین جهان چون گلشن است

مرغ زیرک را همان منظور چشم روزن است

راه نزدیکش دل مردم به دست آوردن است

در چراغ لاله و گل اشک شبنم روغن است

خون خود را می خورد خاری که در پای من است

چون سبو از دست خود هر چند بالین من است

ورنه میدان سخن امروز صائب از من است