از بلندی مانع گردش شود افلاک را

نیست از زخم زبان پروا دل بی باک را

عشق فیض صبح بخشد سینه های چاک را

شمع هیهات است پای خویش را روشن کند

تا توان گل در گریبان ریختن از ذکر خیر

عاشقان را نیست از سرگشتگی بر دل غبار

حاصل طول امل جز حسرت و افسوس نیست

کی شود هر خون فاسد مشک در ناف غزال؟

گوهر مقصود بی ریزش نمی آید به دست

جوهر ذاتی است مستغنی ز آرایش، که نیست

اشک را می باشد الوان ثمر در چاشنی

جلوه خورشید تر دست است در ایجاد اشک

از گرستن عقده های تاک گردد سخت تر

اینقدر در سادگی ها حسن سنگین دل نبود

تا به ترک خود کند ارشاد اهل کیف را

از رگ ابری چه کم گردد ز بحر بی کنار؟

کاهلان را می کشد در زیر بار این سنگدل

از زمین گیری برآرد زورمی افتاده را

ناتوانان را سبکباری بود باد مراد

هر زمینی دارد از دریا رگ ابری نصیب