ریشه ما در زمین خاکساری محکم است

دامن محشر به فریاد سرشک ما رسد

چشم جود از روشنان عالم بالا مدار

کاسه همسایه پا دارد، به ما جامی بده

به که در جیب نمد آیینه را پنهان کنیم

استقامت از مزاج آفرینش رفته است

در به روی صورت دیوار نگشاییم ما

از بیاض گردن او، فرد بیرون کرده ای است

من که صائب پاک گوهرتر ز تیغ افتاده ام