خانه تن را به جان آباد کردن مشکل است

بیستون پهلو تهی از تیشه فرهاد کرد

دل سیه ناگشته در احیای او تعجیل کن

چون به پای خود برون آیم من از زندان عشق؟

نیست ممکن باده گلگون به حال آرد مرا

بی خموشی نیست ممکن دل زبان آور شود

آه کز نازک مزاجی پیش آن بیدادگر

ای ستمگر دست از اصلاح خط کوتاه کن

ای که گویی در حریم کعبه ما را یاد کن

نیست آسان بر هوای نفس خود غالب شدن

می توانم خاک نومیدی به چشم دام زد

می توانم خاک نومیدی به چشم دام زد

گر نپردازد به حال سینه درد و داغ عشق