این ز همت خالی و آن از طبع پر می شود

چون بود انگور شیرین، باده گردد تلخ تر

خرمن بی حاصلان از خوشه پروین گذشت

هر که بر دوش است بارش در تلاش منزل است

بس که دلها از تماشای تو گردیده است آب

پنجه فولاد می تابد نگاه عجز ما

آهوی مشکین به آسانی نمی آید به دام

خاطر لیلی غبارآلود غیرت می شود

در کنار جسم جان را از کدورت چاره نیست

حسن را خودداری از اظهار مانع می شود

در زمین پاک ما ریگ روان حرص نیست

هیچ چشمی در غبار سرمه حیرت مباد!

این که دست علو را از سفل بهتر گفته اند