شهپر پروانه ما را جلا در آتش است

گرم رفتاران نمی بینند زیر پای خویش

عارفان از قهر بیش از لطف می یابند فیض

وای بر من کز فروغ گوهر یکتای او

خون گرم ما شهیدان را چسان پامال ساخت؟

شد نهان از دیده ها تا گوشه ابرو نمود

برنیاید خارخار از طینت ماهی به فلس

آتش و پنبه است با هم صحبت آهن دلان

بس که از خوبی گلوسوزست سر تا پای او

آرزوها در کهنسالی دو بالا می شود

می پرد چشم سبک مغزان پی دنیای پوچ

شوق، صائب می شود افتادگان را بال و پر