بحر طبعم در سخن چون گوهر افشانی کرد

خضر کلکم چون ز ظلمات دوات آید برون

غنچه های معنی بکرم تبسم چون کنند

روی در صحرا نهد چون محمل لیلی قفس

در دبستان سخن هر جا ادیم صفحه ای است

حدت طبعم چو آید بر سر مشاطگی

این دم گرمی که من با خود به باغ آورده ام

باغبان از غیرت طبع بلند آوازه ام

بوریا در زیر بال طوطیان پنهان شود

ساق عرش از معنی رنگین من بندد نگار

می چکد شور ملاحت از زبان خامه ام

مصر معنی خرم است از رود نیل خامه ام

قطره ای کز کلک معنی آفرین من چکد

غنچه ای کز نوبهار خاطر من بشکفد

خاطر دوشیزگان فکرت من نازک است

طبع من از تنگنای لامکان دلگیر شد

بیضه خورشید را بر فرق گردون بشکند

بلبل آتش زبانش حلقه در گوش من است

شوخ چشمی بین که می خواهد کلیم بی زبان

هر که چون من از ظفرخان یافت فیض تربیت

قبله ارباب معنی، خان فطرت دستگاه

در حریم دل چو افروزد چراغ قدسی را

پرده چون بردارد از رخسار، طبع انورش

دست گوهربار او نگذاشت بر روی زمین

تیغ در گردن به پای گلبن آید آفتاب

تا نسیم همتش بر چهره عالم وزید

چون سبک سازد به ریزش دست گوهربار را

انتقام دل شکستن مو به مو از وی کشید

تا به مژگان گرد از چشم رکاب افشاندنش

شمع کافور از حریم رای او آورده صبح

تا مگر در کفه او پاگذاری روز وزن

صاحبا تا چند دور از موکب اقبال تو

قدسیان جمعند، آن بهتر که کلک ترزبان

همتی بگمار تا این عندلیب بینوا

چون ترا بر کشور دلها نگهبان کرده اند