کیمیای خوشدلی خاک دیار اشرف است

آسمان یک برگ سبز از نوبهار اشرف است

ابر با آن سرکشی اینجا به خاک افتاده است

آیه رحمت که نازل ز گردون بر زمین

اشک شادی چشمه ای از دامن کهسار اوست

هست اگر شیرازه ای اوراق برگ عیش را

در پس دیوار محشر روی پنهان کرده است

از کواکب، نوبهار بی خزان آسمان

جای شبنم می چکد از سبزه اش آب حیات

می توان دریافت از باران پی در پی که مهر

سرخ رویی لازم این بوم و بر افتاده است

دیده یعقوب در آغوش بوی پیرهن

آفتابی کز فروغش چشم انجم خیره شد

عمر جاویدان که رعنایی به قدش جامه ای است

چرخ مینایی که دستی نیست بر بالای او

آب گوهر در صدف زنجیر می خاید ز موج

چون سواد چشم خوبان، گوشه های دلفریب

زنده شد هر کس که چشمی از هوایش آب داد

نیست جز مازندران دارالامانی خاک را

از صف حوران نظر پوشیده می آید برون

نیست بی تیغ زبان خورشید در هر جا که هست

می زند بر سینه خاک اصفهان از سرمه سنگ

رشته حب الوطن را پاره کردن سهل نیست

دیده ها را شستشو دادن ز گرد اصفهان

خار دیوارش گل بی خار باشد سر به سر

نیست محتاج چراغان شام او، کز هر ترنج

در حریم بوستانش نرگس بیمار نیست

با بهشت از یک گریبان سر برون می آورد

گر شراب بی خماری هست در جام سپهر

نیست در روی عرقناک و جبین شرمگین

از هجوم گل رگ لعل است هر خاری در او

ابر چون بال پری، پر در پر هم بافته است

هست از فیض قدوم شهریار نوجوان

شهسوار سبز میدان فلک، عباس شاه

باد روشن نه صدف از گوهر دریا دلش